Επανάληψη (2,5 χρόνια μετά) Ανάρτησης λόγω ιερόσυλης διαγραφής της εκ μέρους τού path-deleter.

Μην την διαβάζετε, αν δεν είσθε έτοιμοι να συγκινηθείτε.7!!...

Γιά.Σα.ς (και συγκινητικά κοντά σας)

24/3/2016 23:43

in memoriam (λατ.) εις μνήμην.

Π.Γ.1 (Προτερόγραφο) Η διόρθωση των ορθογραφικών λαθών της Κυρίας Λίτσας θα ήταν μία Πράξη Δηθενισμού και μάλλον δεν θα την ενέκρινε. Εξ άλλου ήταν τόση η συναισθηματική της φόρτιση γράφοντας, που το τελευταίο πράγμα, που την ενδιέφερε ήταν το πώς γράφονται οπτικώς σωστά οι λέξεις, που χρησιμοποιούσε.7!!… Τα Ο.ΛΑ. (ορθογραφικά λάθη) απουσιάζουν από τον Προφορικό Λόγο, δεν φαίνονται, είναι αόρατα. Γι αυτό και όλοι είμαστε καλύτεροι στο μίλημα από το γράψιμο.7!!… 23:51

Π.Γ. 2 (Προτερόγραφο) [25/3/2016 12:27 μμ Παραλειπόμενα Δεκαλόγου…

12:33 Δεν πάω παρακάτω, γιατί δεν θα προλάβω να τελειώσω, οπότε μένω σε αυτά δειγματοληπτικά του team work, η οποία συνήθως μας διέκρινε…

Εξομολογείσθαι τώ…Διαδικτύω (αντί Κυρίω).7!!…

Νομίζω πως έχω έναν πολύ σημαντικό τίτλο κι επίσης πιστεύω ότι η Δημόσια Εξομολόγηση (ειλικρινής, όχι δήθεν) είναι η Απολύτως Καθαρτήρια και Συγχωρητική Πράξη.7!!…

11:15 Το τηλέφωνο κάποτε (2 γραμμές και κινητό) δεν σταματούσε να κτυπά! Το τηλέφωνο σίγησε… Κτύπησε στις 10:47 και ήταν η θεία Αλεξάνδρα. Η θεία “Μάνα” δεν ήταν δυνατό να ξεχάσει την “Κόρη της”.7!!… Η θεία της Αλεξάνδρα γυρίζοντας από την Εκκλησία, όπου τής άναψε ένα κεράκι, με πήρε ήδη στο τηλέφωνο και μιλήσαμε για την Αγαπημένη μας, ενώ εγώ τα κανδήλια του Οικογενειακού τα είχα ανάψει την Κυριακή και σήμερα αναρτώ τη “Φλόγα Της”…]

Καιρός και τού… Συγκινείσθαι.7!!…

Ο Πρωτόλογος μια Σπαρακτικής Εξομολόγησης…

Εις Μνήμην 1- In Memoriam I

“27.2.2003 ώρα 8:15 μμ

Τα γεγονότα έρχονται και με βρίσκουν. Με γεμίζουν οργή και δάκρυα. Η μνήμη κοντεύει να γίνει το αίμα της ζωής μου.

Και είναι πολύ. Νομίζω ότι θα με πνίξει. Πρέπει να γράψω. Είναι η λύση στο κυνήγι της λύτρωσης. Δεν είναι εύκολο. Είναι σα να δίνεις αίμα για τον εχθρό σου. Το κάνεις; Αν το κάνεις το λένε ανθρωπισμό. Γιά σένα δεν θάθελα να κ α τ η γ ο ρ η θ ώ για ανθρωπισμό.

Είναι πολύ σκληρό εσύ ο ίδιος να κατηγορείς τον εαυτό σου.

Και γώ αυτό κάνω τώρα. Κατηγορώ τον εαυτό μου γατί σου γράφω αυτό το γράμμα και συγχρόνως ελπίζω με αυτή την πράξη αιμοδοσίας να φύγει λίγο δηλητήριο απ’ την ψυχή μου.

Θυμάσαι; ‘Ημουν ένα ξανθούλικο μωρό. Ένα μικρό κοριτσάκι, που ο πατέρας του Λέανδρου μέλεγε “κούκλα”.

Ήταν όμορφο και περίμενα τη φωνή του όταν γύριζε απ’ τα λεοφορεία το απομεσήμερο.

-Κούκλα… Και το μικρό κορίτσι έτρεχε στις πλάκες της αυλής.

Το χωριό χτησμένο στην πλαγιά είχε πολλά επίπεδα.

Εκείνες οι “παραδοσιακές” έμαθα αργότερα πέτρινες περιφράξεις των σπιτιών τότε για μένα ήταν παιχνίδι. Οι άνθρωποι θέλαν την επικοινωνία. Και κάλειπταν την ανισόπεδη διαμόρφωση του εδάφους με σκαλάκια. Ήταν μεγαλύτερες πλάκες, που προεξείχαν στο χτηστό νουβάρι.

Με τα μικρά μου ποδαράκια τα κατέβενα πολύ γρήγορα και δεν θυμάμαι ποτέ να έπαισα εκεί.

Αργότερα έπαισα πολλές φορές στο δρόμο. Και έσφηγκα τα δόντια, προσπαθούσα να μην φανεί ο πόνος ακόμα κι όταν μάτωναν τα γόνατα.

Σηκωνώμουν γρήγορα να μη προλάβει κανείς να με βοηθείση.

Κούτσαινα. Αλλά αυτό το ήξερα πολύ καλά εγώ. Δεν υπήρχε λόγος να το ξαίρουν και οι άλλοι και να νομίζουν ότι σ’ αυτό οφείλεται το πέσιμο. Τότε το κοριτσάκι των τριών χρόνων μάλλον δεν είχε το ίδιο συνειδητοποιήσει την αναπηρία. Και γι’ αυτό δεν φοβόταν.

Κατέβενε γρήγορα τα πέτρινα σκαλοπάτια και έτρεχε στην αγγαλιά του πατέρα του Λέανδρου και αφού έδινε το φιλί, έπαιρνε τις καραμέλες από ένα χέρι τριφερά σκληρό.

Ήταν το χέρι πού όλη μέρα κράταγε σταθερά το τιμόνι του λεοφορείου. Τώρα χάϊδευε απαλά τα ξανθα μπουκλάκια και τα τριαντάφυλλα μοίρηζαν δυνατά.

Αλήθεια… είχες από τότε στο μιαλλό σου να φύγεις! Τώρα που το ξαναθημάμε έτσι είναι. Ποτέ στην αυλή μας δεν θυμάμαι να είχες λουλούδια.

Τα λουλούδια χρειάζονται φροντίδα και χρονική προοπτική.

Η οικογένεια του Λέανδρου την είχε. Η αυλή τους ήταν πάντα γεμάτη λουλούδια αλλά οι τριανταφυλλιές ήταν στο φόρτε τους. Το νερό λίγο δύσκολο. Το κουβαλάγανε με βαρέλες και πλόσκες οι γυναίκες από το πηγάδι του κάμπου.

Αλλά άμα θέλει ο άνθρωπος ξεπερνά τις δυσκολίες.

Εσύ ποτέ δεν στάθηκες να φροντίσεις την δική μου δυσκολία. “Συγγενής εξάρθρωση” το έμαθα να το λέω χρόνια μετά.

Ήμουν άτυχη απ’ ότι κατάλαβα χρόνια μετά. Γεννήθηκα στην Ήπειρο κι εκεί τα παιδιά τα φασκιώναν σφιχτά σαν κοπανέλι. Ότι χειρότερο γι αυτή την πάθηση που με τα χρόνια οι γιατροί την θεραπεύουν με την απλή συμβουλή να ανοίγουν τα σκέλια των μορών με ένα μαξιλαράκι (αργότερα χρόνια πολλά μετά τα είπαν πάμπερς).

Ήμουν άτυχη απ΄ ότι κατάλαβα μετά, γιατί το 43 που γεννήθηκα υπήρχε κατοχή. Τι περίεργο; Δεν έχω στη μνήμη μου ούτε μία μορφή Γερμανού. Χρόνια μετά είδα Γερμανό σε μια ταινία Ελληνική. Κι αυτό ψεύτικο ήταν. Έλληνας, που με ρούχα Γερμανικά έπαιζε τον Γερμανό.

Ήμουν άτυχη απ’ ότι κατάλαβα μετά, γιατί με γέννησες κι έπαιζες τη μάνα. Δεν είχες όμως χρόνο να δεις το πρόβλημά μου και να με πάς στο γιατρό. Και το χωριό ήταν μεγάλο και είχε γιατρό και αν ήθελες ήταν κοντά η Άρτα και τα Γιάννενα για να το ψάξεις. Να κάνεις την προσπάθεια…αλλά πού…

Η Αλεξάνδρα στα 10 μου έκλεγε, το θυμάμαι πολύ καλά στο “ΠΑΙΔΩΝ”, όταν ο γιατρός της είπε: Χάσατε χρόνο, έπρεπε να τη φέρετε πιο μικρή.

Δεν ήξερε βλέπεις ο γιατρός ότι με πήγε μόλις με είχε.

Ποιο μικρή ήμουν το δικό σου παιχνίδι. Ένα σπασμένο παιχνίδι που αντί να φροντίσεις να το διορθώσεις, προσπάθησες να το αντικαταστήσεις φτιάχνοντας ένα άλλο.

Νομίζεις ότι ήμουν πολύ μικρή για να το θυμάμαι; Γελιέσε! Το θυμάμαι. Ήταν διαφορετικό. Άγνωστο.

Πολλές γυναίκες στο καλό δωμάτιο με το μεγάλο κρεββάτι. Κράταγες τις σιδεριές του και φώναζες δυνατά μάλλον έκλεγες! Δεν θυμάμαι ποτέ στα μετέπειτα χρόνια να έκλεγες.

Οι γυναίκες με έδιωξαν, η θεία Βασίλαινα έφερε ζεστό νερό απ’ το άλλο δωμάτιο που έβραζε στην πυροστιά.

Ώρες μετά μου έδωσαν ένα πιάτο τηγανήτες σ’ ένα μασάλι δεμένες να τις πάω στη βάβω μου για τα “γεννητούρια”.

Έτσι απλά έμαθα ενώ μου φόραγαν μια κίτρινη πλεχτή μπέρτα (πάντα έπιαναν τα χέρια σου στο πλέξιμο) ότι είχα αδελφό.

Η βάβω η Νικόλαινα δεν ήταν στο σπίτι μας μαζί με τις άλλες γυναίκες. Έμαθα χρόνια μετά απ’ την ίδια ότι δεν την είχες και στα δικά σου πρόσωπα το λιγότερο.

Γιατί; Έτσι όπως κάνουν συνήθως πέρα οι νύφες τις πεθερές;

Μάλλον όχι. Πάλι κάτι στραβό από σένα είναι εδώ. Γιατί το σπίτι, που γέννησες τον αδελφό μου και όπως έμαθα χρόνια αργότερα είχες γεννήσει και μένα ήταν το πατρικό της Βάβως μου.

Και το παραχώρησε στο γιο της και σένα να στεγάσετε την δική σας ζωή.

Και συ φρόντισες απ’ αυτήν την ζωή να την εξοστρακίσης.

Τώρα για τα μάτια του κόσμου εγώ κουβαλάω τις τηγανίτες.

Δύο μαχαλάδες πιο πάνω το σπίτι της. Και της πάω τα συχαρίκια για τα γεννητούρια. Έτσι κάπως άρχισα να συνειδητοποιώ τις απουσίες.

Λίγες μέρες μετά τα κλάματα του μωρού τέλειωσαν. Μία απουσία οριστική για μένα. Απουσία μνήμης… Ίσως γιατί ένοιωσα πολύ γλυκειά θαλπωρή από τη μάνα του Λέανδρου και δεν κατάλαβα ότι στις δυό μέρες πού έμεινα σπίτι της το μωρό που έκλεγε στο καλό δωμάτιο τελείωσε. Πέθανε είπαν. Δεν κατάλαβα τότε τι σήμαινε αυτό. Τότε δεν με αφορούσε.

Το κατάλαβα λίγα χρόνια μετά όταν άκουσα την κραυγή της μάνας του Λέαντρου. Ο Λέαντρος είχε σκοτωθεί με το φορτηγό σαν έπεσε στον Καρβασαρά.

Τι ήταν αυτό; Που ήταν αυτό; Γιατί;

Απουσία… Δεν έμαθα ποτέ το γιατί. Κοίταζα τον τόπο με περιέργεια χρόνια μετά στο ταξίδι το πρώτο για την Αθήνα.

Δεν είδα τίποτε εκεί. Είδα όμως στους γονείς του Λέαντρου. Μαράθηκαν… Έπειτα μαράθηκαν και τα τριαντάφυλλα…”

Υ.Γ.1 (24/3/2016 11:53 πμ) Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τον αβάσταχτο πόνο του κληρονόμου αυτών των κειμένων…

Η Κυρία Λίτσα είναι Υπερβατικό Πρόσωπο. Η θανατηφόρα Αγάπη της για το Τέννις μόνο τυχαία δεν ήταν. Λάτρευε και Φρόντιζε κάθε τι το παραμελημένο και το Τέννις ήταν (και είναι δυστυχώς παρά την Αυτοθυσία Της) πολύ παραμελημένο και για αυτό τού αφιέρωσε 30 χρόνια από τη Ζωή της (1980-2010).http://clubs.pathfinder.gr/EFTA7/12222?forum=1927&read=273

align="LEFT" style="border: none; padding: 0cm;"> Δεν είναι καθόλου τυχαία και απλώς λόγια, όσα έγραψαν http://clubs.pathfinder.gr/EFTA7/12222?forum=1927&read=285  color="#000000"> τα Παιδιά του Τέννις ΜΕΤΆ γι’ Αυτήν για την οποίαν ήταν Όλα τους Παιδιά της.7!!…

Υ.Γ.2 Και για να μην χάνουμε την επαφή με την Οδυνηρή Κοινή Πραγματικότητα… Χρόνια καλύτερα και όσο γίνεται περισσότερα στους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες σήμερα (και είναι πολλοί όλα αυτά τα χρόνια της πολυειδούς εκπαιδευτικής μας δραστηριότητος… ευχόμενοι πρωτίστως Προσωπική και νομοτελειακά επομένη Εθνική Αναγέννηση στέλνοντας στον αγύριστο όλους όσους μας οδήγησαν σε αυτό το δυσδιόρθωτο χάλι.7!!…

Γιά.Σα.ς (και ως το Τέλος κοντά σας)