Ακριβώς 4 χρόνια μετά.7!!...

Η συνέχεια τής Πραγματοποίησης ενός ασήμαντου Παιδικού Ονείρου.7!!... Εισαγωγή (πρός κατανόηση) 17/4/21 21:33 Χθές μιλούσαμε μέ τήν Άντα (άνευ χρεώσεως χάρις είς το Viber) χωρίς ν' αναφέρουμε τ' όνομα τού Μπούμπη (ενός εκ τών 4άρων κατοικιδίων της) στήν μακράν μας συζήτηση (μετά από μήνες απουσίας Οπτικής Επαφής) και 1ης τηλεφωνικής. Κλείνοντας μού ήλθε φλασιά τ' όνομα τού τυχερού τετράποδου. Θυμόμουν απλώς ότι κάτι είχα γράψει στο Διαδίκτυο πρίν από χρόνια, οπότε -τελειώνοντας τήν αναζωογονητική μας συνομιλία επί παντός επιστητού- σκέφτηκα ν' ανοίξω τόν 17χρονο θησαυρό μου τών 521 Διαδικτυακών Αναρτήσεων στό εξαφανισθέν (το Πάσχα τού 2017) official site (efta7) τής ΑΙΟΛΙΚΉΣ. Η μαγική λειτουργία καλουμένη “Αναζήτηση-Εύρεση” μ' έβγαλε στήν σελίδα 1005 (εκ 1026), όπου ένα σκοτεινό Μνημονικό Παράθυρο τού Παρελθόντος άνοιξε διάπλατα κι έγινε Παμφώτεινο χάρις είς τόν Αθάνατο Γραπτό Λόγο, τού οποίου βέβαια η Αθανασία απαιτεί “Σύγχρονους Αντιγραφείς Μοναχούς”.7!!... Γιά.Σα.ς (κι ελπίζω εκτιμητικώς κοντά σας) Μήνυμα 509 Η Εκπλήρωση ενός Παιδικού Ονείρου.7!!… από efta7 Ημ/νία: 17-04-2017 Ώρα:     22:21 Τα όνειρα (όχι αυτά, που βλέπουμε στον ύπνο μας και είναι συνήθως ανόητα) είναι σκόπιμο να εκπληρώνονται. Η εκπλήρωση ενός εκ τών δικών μου Ονείρων άργησε περίπου 6 Δεκαετίες... Θυμάμαι πως πάντα ήθελα να δω τί υπάρχει από την Άλλη Πλευρά του Λόφου στους πρόποδες τού οποίου απλώνεται το χωριό μου Καμπάνη προς τιμήν τού Συνταγματάρχη Αντωνίου, που έπεσε μαχόμενος στίς 21 Ιουνίου 1913 κάπου εκεί γύρω στα υψώματα του Κιλκίς… Από τόν Ιστότοπο: http://epikimaxikilkis1913.blogspot.gr/p/blog-page_25.html "...Συνταγματάρχης πεζικού Καμπάνης Αντώνιος. Διοικητής του 8ου Συντάγματος Πεζικού. Ο Αντώνιος Καμπάνης(1857-1913) καταγόταν από την Άνδρο. Κατατάχθηκε στο στρατό ως εθελοντής το 1877, ενώ το 1882 ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Ως Λοχαγός συμμετείχε στον ατυχή πόλεμο του 1897, εκτελώντας τα καθήκοντα του υπασπιστή της 4ης Ταξιαρχίας. Έγραψε διάφορα βιβλία και μετέφρασε το σύγγραμμα του Αυστριακού Στρατηγού Von Kuhn, «Ο ορεινός πόλεμος». Έπεσε μαχόμενος την 21 Ιουνίου 1913 στο ύψωμα 272  λίγες ώρες πριν καταληφθεί οριστικά η πόλη του Κιλκίς. Συγκεκριμένα αποφάσισε να θυσιαστεί ο ίδιος, πηγαίνοντας πάνω σε ένα λόφο για να καταδείξει την θέση του εχθρού. Τότε είπε στους υπόλοιπους: «Κάντε στην άκρη. Εγώ έζησα αρκετά. Εσείς είστε μικροί ακόμη. Σας περιμένουν οι οικογένειές σας». Έπειτα καταδεικνύοντας την θέση του εχθρού είπε : «Ιδού ο δρόμος προς την νίκη». Τότε θραύσματα οβίδος  τον χτύπησαν στις διόπτρες του (κιάλια) και πριν προλάβει να αντιδράσει, έσκασε δίπλα του άλλη μια οβίδα και τον αποτελείωσε. Η θυσία του έδειξε τον δρόμο προς την απελευθέρωση της πόλης. Το σπουδαίο αυτό περιστατικό έγινε λίγο μετά τις 05:00 το πρωί και για την Ηρωική του προσπάθεια,  το όνομά του έγινε θρύλος στην τοπική κοινωνία του Κιλκίς. Το χωριό Καμπάνη, όπου έπεσε ηρωικά, έχει πάρει προς τιμή του το Επώνυμό του." Και το είδα χθές (ανήμερα τής Αναστάσεως) λίγο πριν πάω στο κτήμα του Φίλου μου Άρη, πού βρίσκεται από τήν Άλλη Πλευρά τού Λόφου, για να γνωρίσω πιο πολύ την Άντα (συνάδελφό μου τεννιστικά) κι όχι, για να γευτώ τον οβελία τής νέας οικογένειας... Το φανταζόμουν ότι θα υπήρχε κάποιου είδους εμπόδιο και ήταν ο Μπούμπης, που «καταλαβαίνει σαν άνθρωπος», όπως με διαβεβαίωσαν αργότερα. Ο Μπούμπης λοιπόν δεν με γαύγισε, γιατί κατάλαβε ότι δέν τόν συμπαθώ, αλλά δέν τόν αντιπαθώ κιόλας. Με πλησίασε, για να με γλείψει ή και γιά να τον χαϊδέψω, αλλά δεν δέχτηκα το πρώτο κι ούτε προέβην στο δεύτερο. Ο Μπούμπης είναι ο τυχερός και κυκλοφορεί εντός τού σπιτιού της Άντας, ενώ τα υπόλοιπα 3 (τρία) μένουν στην αυλή και δεν είχαν τήν τύχη να ταξιδέψουν μαζί του… Εξομολογήθηκα στη νέα μου γνωριμία ότι με απαρνούνται (φίλες, ιδίως με πρόσφατες την Έμμα και την Έλενα) εξαιτίας τών κατοικιδίων) και πρέπει να συμφιλιωθώ με το Γεγονός, γιατί διαφορετικά κινδυνεύω να υποστώ (προς τάς δυσμάς του βίου μου) βαθείαν κατάθλιψιν και είναι κρίμα, γιατί έχω επιβιώσει από πολύ χειρότερες καταστάσεις… Ο απέναντι της πατρικής μου οικίας «Μπούμπης» είναι γαυγιστερός και δεν μπορώ να κοιμηθώ ούτε στις ώρες κοινής ησυχίας, ενώ οι άλλοι μη αδέσποτοι «Μπούμπηδες», που βγάζουν βόλτα τούς «δεσπότες» και τις «δεσποσύνες» τους ξεχνάνε να τούς θυμίσουν να μαζέψουν τα ίχνη, που αφήνουν, επί της ασφάλτου και των πεζοδρομίων… Το θέμα είναι μεγάλο και σηκώνει επιστημονική διατριβή αντικειμενική και απλήρωτη, οπότε απραγματοποίητη… Τελικά είδατε τι μπορεί να σε κάνει ένας Μπούμπης; Μπορεί να στρέψεις επάνω του το ενδιαφέρον σου και να μην περιγράψεις την Πραγματοποίηση ενός όχι και τόσο σημαντικού Παιδικού σου Ονείρου… Γιά.Σα.ς (και παρατηρητικά κοντά σας) Υ.Γ. Τα παραπάνω μπορεί να θεωρηθούν και μιάς κάποιας μορφής απάντηση στο «ευγενικά» επιτιμητικό σχόλιο στις 22/10/16 (στο βιβλίο των επισκεπτών http://clubs.pathfinder.gr/EFTA7/12228) δασκάλας αθληθείσης δωρεάν εν ολίγω στην αυλή τών Θαυμάτων: «…Λίγο τα σκυλάκια να αγαπούσαμε περισσότερο, θα΄ μασταν καλύτεροι…..», αλλά το μόνο που επιγραμματικά και (ήπια) ηπίως μπορώ να κάνω είναι  να βάλω στην θέση τού «περισσότερο» της το «λιγότερο» μου…   Για.Σα.ς (και προβληματισμένα κοντά σας) Υ.Γ. (17ης Απριλίου 2021) Δεν είναι δυνατόν τα κείμενα, τα οποία είναι αδιανόητο νά μήν εκφράζουν τίς απόψεις μας, νά αρέσουν σε όλους ή έστω σέ αυτήν τήν “ρημαδοπλειοψηφία”, γιατί τότε θά ήταν πολιτικά κι όχι Φιλοσοφικά. Σήμερα (4 χρόνια μετά ) θ' απαντούσα στήν δασκάλα τής “δωρεάν εκπαίδευσης”: Λίγο τούς Ανθρώπους ν' αγαπούσαμε περισσότερο, θά ήμασταν Καλύτεροι.7!!... Γιά.Σα.ς (καί επι-κριτικά κοντά σας)